წიგნის ანოტაცია

აღარ მახსოვს რატომ, მაგრამ ჯერ კიდევ ახალგაზრდობაში ვიცოდი, რომ იმ შენობაში, სადაც ძველი სასტუმრო „ლონდონი“ იყო, ოდესღაც კნუტ ჰამსუნი ცხოვრობდა. ამიტომაც თუ ალექსანდრეს ბაღის ქვედა მხარეს მოვხვდებოდი ხოლმე, დიდი ნორვეგიელი მწერალიც მახსენდებოდა. მაშინ, ყოფილი სასტუმროს კედელზე, მის საპატივსაცემოდ მემორიალური დაფა ჯერ არც ეკიდა, თუმცა ყოველთვის გავიფიქრებდი ხოლმე, რომ თუნდაც ძალიან მოკრძალებული წარწერა, მაინც აუცილებელი იყო. ჯერ მისი წიგნებიც წაკითხული არ მქონდა, მაგრამ ვიცოდი რომ 1920 წელს კნუტ ჰამსუნს ნობელის პრემია მისცეს და ისიც ვიცოდი, რომ მან ჩვენს სამშობლოს ზღაპრული ქვეყანა უწოდა. მიკვირდა კიდეც, რომ შორეული სკანდინავიიდან მოსულმა ნორვეგიელმა კაცმა, თუნდაც უნიჭიერესმა მწერალმა, როგორ ამოიცნო ქართული ხასიათის ამდენი თავისებურება, თუმცა მისი წიგნები რომ წავიკითხე, ყველაფერი გასაგები გახდა. ამ „შიმშილის“ წაკითხვის შემდეგ კი, ალბათ იმ ადამიანებსაც დაავიწყდებათ, თუ რას ნიშნავს წიგნის შიმშილი, ვისაც ნამდვილი ლიტერატურა, ადამიანის მთავარი სულიერი და გონებრივი საზრდო ჰგონია... დათო ტურაშვილი.