„ქართულ პოეზიას მარადიულად დარჩა ერთი უმთავრესი მახასიათებელი – მისი „ლირიკული გმირები“ თითქოს ვერასოდეს თუ არასოდეს ტრანსფორმირდებიან იმგვარ ზეკაცებად თუ განყენებულ სიმბოლოებად, რომელთათვისაც უცხო და მიუღებელი იქნება „მწუხარება ჩვენი, ქართული“. როგორ ატარებს ამას ბექა ახალაიას პოეზია? – სახლში, ქუჩაში, მიწისქვეშა გადასასვლელში, ნივთსა თუ ბუნებრივ მოვლენაში ადამიანის ძიებით და სიყვარულის გამოცხადებით. პათეტიკად არ ჩათვალოთ, თუ რამეს ემსახურება ამ ლექსების ვერსიფიკაციული, მეტრულ-რიტმული, მხატვრულ-გამომსახველობითი მასტერკლასი, ერთსა და უმთავრესს – ადამიანის „არაადამიანურ“ სიყვარულს, ემპათიის უმაღლეს ხარისხს, მარად და ყველგან, – ადამიანს, მისი სიმცირიდან მის უდიდებულესობამდე.
აქ არიან ბიბლიური სახეები, მითოსური პერსონაჟები, სასაფლაოს ლოდები, მეგობრის ნაჩუქარი საფულე, ოთახში დაფენილი ხალიჩა, უცხოელი თუ აქაური ადამიანები, სოფლიდან გამოყოლილი სითბო და ტკივილი თუ ქალაქში გასული კაცი, ოჯახის წევრები, მეგობრები, ლიტერატურული თანამეინახენი, სოციალური და კულტურული კონტექსტები... ასე ერთად და უცნაური რიგით როგორ დალაგდნენ? – პოეტის კრებულს უნდა ჰკითხოთ, მას აღმოაჩნდა უნარი, არა მხოლოდ უსულო საგნებისთვის სული ჩაებერა, არამედ, თავადაც ქცეულიყო უსულო საგნად და ასეთი ფორმით ემტკიცებინა ადამიანად მოსვლის სიმძიმისგან თავის დაღწევის ვნება.
თითოეული ლექსი, ისე, როგორც, ყველა ღირებული მხატვრული ტექსტი, ერთგვარი გამოცანაა, კოდებისა და შიფრების კიდობანი, რომელსაც მკითხველმა თავისი საკუთარი გასაღები უნდა მოარგოს, თუმცა, ასევე, უარი უნდა თქვას გულუბრყვილო სურვილზე, რომ ამ გასაღებით ყველა საიდუმლოს ახდის ფარდას. სრულიად ნათელი და გასაგები ტექსტების მიღმა უკუნში გაბნეული მარგალიტები, რომელიც ყველა მკითხველს ელოდება, ვისთვისაც მაძიებლის ჟინს არ უღალატია“, – მაკო ჯანჯიბუხაშვილი.
