ქრისტიანთა თავისუფლების შესახებ მსჯელობას ავტორი ორმაგი პარადოქსული დებულებით იწყებს – ამტკიცებს რა, ერთი მხრივ, რომ ჭეშმარიტი ქრისტიანი ყველასა და ყოველივესაგან თავისუფალია და, მეორე მხრივ, რომ ის ვალდებულია ყველას ემსახურებოდეს. ამ პარადოქსს საფუძვლად უდევს ადამიანის ორგვარი ბუნება: ლუთერი შინაგან ანუ სულიერ ადამიანს გარეგანი ანუ ხორციელი ადამიანისაგან ასხვავებს. ამასთან, სულიერი ადამიანი ჭეშმარიტად ყოველივესგან – მათ შორის, საკუთარი ხორცის სატანჯველისაგანაც – თავისუფალია, არაფერზე და არავისზეა დამოკიდებული, გარდა ღვთისა, და რწმენის მეშვეობით მასთან მტკიცე კავშირს ამყარებს: რწმენა მორწმუნის სულსა და ქრისტეს შორის ქორწინების საწინდარია და როგორც ცოლ-ქმარს მატერიალური ქონებაც საერთო აქვთ და ხორცითაც ერთნი არიან, ასევე სულიც რწმენის მეშვეობით ქრისტეს ყოველგვარ სათნოებას ეზიარება, ხოლო ქრისტე მის ცოდვებს საკუთარ თავზე იღებს და აუქმებს.