ათენი და იერუსალიმი:

„ათენი და იერუსალიმი“ (ძირითადი ნაშრომი „უსაფუძვლობის აპოთეოზთან“ ერთად) არის ავტორის ბოლო, ინოვაციური ნაშრომი რელიგიის ფილოსოფიაზე ეგზისტენციალური პერსპექტივიდან.

ლევ შესტოვი (რომელიც სანამ ფილოსოფიით დაკავდებოდა, მათემატიკასა და სამართალს სწავლობდა) დღეს ინგლისურენოვან სამყაროში ნაკლებად არის ცნობილი (თუმცა ერთ დროს ევროპაში ისეთ ინტელექტუალებთან ურთიერთობდა, როგორებიც იყვნენ ე. ჰუსერლი, ნ. ბერდიაევი, კ. ლევი-სტროსი, მ. შელერი, მ. ჰაიდეგერი და სხვ.), მისმა ნაწერებმა XX საუკუნის ბევრ ისეთ ევროპელ მოაზროვნეზე მოახდინა გავლენა, როგორებიც იყვნენ ა. კამიუ, დ.ჰ. ლოურენსი, ჟ. ბატაი, რ. ბესპალოფი და სხვ.

უსაფუძვლობის აპოთეოზი:

ლევ შესტოვის მთავარი ნაწარმოები, შერაცხული მის მანიფესტად, რომელიც აფორიზმული ფორმით აკრიტიკებს და სატირულ ჭრილში ხატავს ადამიანთა ფუნდამენტურ მიდგომას ცხოვრების მიმართ, წარმოადგენს ადრეული ეგზისტენციალიზმის ერთ-ერთ მნიშვნელოვან ნაშრომს.

წიგნი გახლავთ ავტორის მთავარი ნაშრომი მის მეორე წიგნთან – „ათენი და იერუსალიმი“ – ერთად.

წიგნს თან ერთვის ლუკა ბაკურაძის ვრცელი განხილვა.

დოსტოევსკი და ნიცშე:

„დოსტოევსკი და ნიცშე“ ლევ შესტოვის შემოქმედების ერთ-ერთი მწვერვალია. ფილოსოფოსის ნაშრომებს შორის ის მკითხველების განსაკუთრებული ინტერესით სარგებლობს. წიგნი მრავალ ენაზეა ნათარგმნი და ბევრჯერაა გამოცემული.

ლევ შესტოვი (ლევ ისააკის ძე შვარცმანი) 1866 წელს კიევში დაიბადა. დაამთავრა კიევის უნივერსიტეტი. 1920 წლიდან ცხოვრობდა პარიზში, სადაც გარდაიცვალა 1938 წელს.

ლევ შესტოვი ავტორია მრავალი ფილოსოფიური თხზულებისა, რომელთაგან განსაკუთრებით ცნობილია: „ტოლსტოი და ნიცშე“, „დოსტოევსკი და ნიცშე“, „უსაფუძვლობის აპოთეოზი“, „იობის სასწორზე“, „ათენი და იერუსალიმი“ და სხვა.

მის შემოქმედებას ადრეულ ეგზისტენციალიზმს მიაკუთვნებენ. უკვე XIX-XX საუკუნეების გასაყარზე, თითქოს მოახლოებული მსოფლიო კატასტროფა იგრძნოო, შესტოვი საუბრობს ადამიანის არსებობის ტრაგიკულ აბსურდულობაზე და წინ წამოსწევს „გმირს“, რომელიც მთელ სამყაროს უპირისპირდება და თავის სუვერენულ უფლებებს იცავს.

შესტოვი, ტრადიციული ფილოსოფიის გადაფასებით, მოითხოვს ყურადღება სამყაროდან სუბიექტზე იქნას გადატანილი. ის მუდმივად ეწინააღმდეგება საკუთარ თავს და მისი აზრები ერთგვარად პარადოქსული ჩანს, მაგრამ მას სჯერა, რომ თვით ცხოვრებაა პარადოქსული და მისი ჩაწვდომა ლოგიკური და რაციონალური გზით შეუძლებელია.