მარტინ ჰაიდეგერის ფილოსოფია სოციალურ-თეორიულ მიმართულებებში

მარტინ ჰაიდეგერის ფილოსოფია თამამად შეიძლება აღინიშნოს მეოცე საუკუნის უსაფუძვლიანეს და, იმავდროულად, ურადიკალურეს ნააზრევად. მისი განსაკუთრებული მნიშვნელობა იმით გამოიხატება, რომ მან ტრადიციული ახლებურად გაანალიზა იმგვარად, როგორის მაგალითებიც ფილოსოფიის ისტორიაში არცთუ ხშირია. იგი სამართლიანად იკავებს ადგილს იმ დიდ მოაზროვნეთა გვერდით, რომელთაც ევროპული აზროვნების სვეტებს უწოდებენ.

ჰაიდეგერი ადამიანს, რომელსაც ის აღნიშნავს ტერმინით „მუნყოფნა“, უფრო კონკრეტულად განიხილავს თავის სამყარო-ში-ყოფნა-ში, ვიდრე მე-ს (თვით) ცნობიერებისა და სუბიექტის ფილოსოფოსები. მუნყოფნა, როგორც ადამიანის ყოფნის კონსტიტუცია/აგებულება, ამ ნააზრევში აღარ წარმოჩნდება თვითის და მე-ს ფორმალურობაში, არამედ – ყოფნის გამგები ადამიანის პირველადი მიმართებით ყოფნასთან, როგორც მყოფის მთლიანობასთან.