წიგნის ანოტაცია
დღეისდღეობით, ფილოსოფიით დაინტერესებულთათვის, მათთვის, ვისაც ფილოსოფია პროფესიად უქცევია, და მათთვისაც, ვინც ფილოსოფიური ტექსტების ერთგული მკითხველია, ცხადია, რომ მარტინ ჰაიდეგერის „ყოფიერება და დრო“ მეოცე საუკუნის ფილოსოფიის ყველაზე გავლენიანი წიგნია. მთავარი კითხვა, რომელსაც ჰაიდეგერი ცდილობს უპასუხოს ამ წიგნის მეშვეობით, არის კითხვა ჩვენი ყოფნის, ჩვენი ცივილიზაციების, ჩვენი წარმოდგენების აბსოლუტურობის და ერთადერთობის შესახებ: შესაძლებელია თუ არა სხვანაირი ყოფა, სხვანაირი აღქმა, სხვანაირი დრო? „დრო“ ჰაიდეგერისთვის ნიშნავდა იმ წარმოდგენების, ღირებულებების, ინსტიტუტების, კულტურების, ცნებების ერთობას, რომელსაც, დღესაც და ისტორიულადაც, ვაკვირდებით, როგორც ადამიანის გარდაუვალ საცხოვრებელ გარემოს. შესაბამისად, ლოგიკურია, რომ ვიფიქროთ, რომ სხვანაირი ყოფა შეუძლებელია. თუმცა, ჰაიდეგერი ფიქრობდა, რომ სხვანაირი ყოფნა, სხვანაირი დრო შესაძლებელია, თუკი ამ განსხვავებულ ყოფას, დროს, ჩვენი დროისთვის უტყუარ მახასიათებელზე (სიცხადისკენ და გარკვეულობისკენ სწრაფვაზე) უფრო ადრეულ, უფრო ღრმა და თავდაპირველ განწყობაზე დავამყარებთ. ჰაიდეგერი „ყოფიერება და დროში“ იკვლევს იმ შესაძლებელ პრინციპს, რომელზეც ახალი დრო, ყოფნის ახალი გაგება დაემყარება. ერთ-ერთი ვერსიით, ეს არის ზრუნვა. ჰაიდეგერი ამბობდა, რომ ადამიანის ძირეული, საფუძველ-განმსაზღვრელი, უფრო ძველი და აუთენტური, ვიდრე სიცხადისკენ და გარკვეულობისკენ სწრაფვა, არის ჩვენს ყოფაში არსებული ზრუნვა და ჩვენი ყოფნისათვის დამახასიათებელი ზრუნვის ყოფითი ფორმები.
