წიგნის ანოტაცია
საკუთარი თავის სისრულის გზაზე დამდგარი მეომარი ერთხელაც აღმოაჩენს, რომ ძიებას შინიდან ძალიან, ძალიან შორს გადაუსროლია და ამ შორეულ მხარეში (თუ ამ შორეული მხარიდან) სხვა ადამიანები ფანტომებად ჩანან. მხოლოდ ზოგი რამ და ვინმეა ნამდვილი. და მეომარი ადგება გზას შინისაკენ – იქსტლანისკენ.
წიგნი „გზა იქსტლანისკენ“ ერთგვარი სარჩული-წიგნია. კარლოს კასტანედას, როგორც ავტორს, უკვე გაუთქვა სახელი მისმა პირველმა წიგნებმა დონ ხუანისგან მიღებულ სწავლებაზე, რომელშიც აღწერილია მისი მოწაფეობის პირველი ნაბიჯები და დაუჯერებელი გამოცდილება, რომელიც სხვადასხვა ჰალუცინოგენური მცენარის გამოყენების შედეგად მიიღო. ათწლიანი საველე ჩანაწერების გადახედვისას ავტორი, თავისთვისაც გასაოცრად, აღმოაჩენს სწავლების უფრო ღრმა ფენას, რომელსაც, თურმე, დონ ხუანი შეხვედრის პირველივე დღიდან უშლიდა თვალწინ, მაგრამ რომლის დასანახი თვალიც მას ჯერ ახელილი არ ჰქონდა.
წიგნი ჰგავს მასშივე აღწერილ „არკეთების იდეას“ – სამყაროს გაჩერების ერთ-ერთ ხერხს, როდესაც, მაგალითად, ხის ცქერისას ყურადღებას ამახვილებ არა ფოთლებსა და ტოტებზე – რაც აღქმის ჩვეული ხერხია – არამედ ფოთოლთა ჩრდილებზე და მათ შორის სიცარიელეებზე. „გზა იქსტლანისკენ“ მისი წინა წიგნების არკეთებაა, სიბრძნით სავსე სიცარიელეა მათში აღწერილ მოვლენებს შორის. „მეომარს ჩრდილებიდან უამრავი რამის გაგება შეუძლია... ცოდნის კაცს, მაგალითად, შეუძლია, ადამიანის ჩრდილზე დაკვირვებით მისი არსების ყველაზე ღრმად დაფარული, ყველაზე სანუკვარი რამეები გაიგოს“.
„მოგზაურობა იქსტლანში“ არის ღრმად მისტიკური და პოეტური ამბავი, როგორ დაასრულა ახალბედა შამანმა მოწაფეობა და შემდეგ საფეხურზე შედგა.
