…ადამიანი რომ ყოფილიყო ცხოველი ან ანგელოზი, ვერ შეძლებდა შიშს. რადგან იგი სინთეზს წარმოადგენს, შეუძლია შიში და, რაც უფრო ღრმად ეშინია, მით უფრო დიდია ადამიანი, მაგრამ არა იმ აზრით, ჩვეულებისამებრ, როგორც ესმით ადამიანებს შიში, სახელდობრ, როგორც შიში, რაღაც გარეშეს წინაშე, ანუ, რაც ადამიანის გარეთ იმყოფება, არამედ – იგი თავად არის შიშის აღმომცენებელი. მხოლოდ ამ აზრით უნდა იყოს გაგებული, როდესაც ქრისტეზე ითქმება, რომ იგი სასიკვდილო ურვამ მოიცვა, და ასევე, როდესაც ის იუდას მიმართავს: „რომელი გეგულების საქმედ, ყავ ადრე“ (იოანე, 13, 27), აგრეთვე ის საშინელი სიტყვები, რომელთა წინაშე თვით ლუთერს გააჩნდა შიში, რათა ექადაგა: „ღმერთო, ღმერთო ჩემო, რაისათვის დამიტევებ მე?“ (მარკოზ, 15, 34), შეუძლებელია სიტყვებით ტანჯვის უფრო ძლიერ გამოხატვა, რადგან ამ უკანასკნელი სიტყვებით აღწერილია მდგომარეობა, რომელშიც ქრისტე იმყოფება, ხოლო პირველი სიტყვებით აღწერილია დამოკიდებულება მდგომარეობისადმი, რომელიც ჯერ არ დამდგარა… – სიორენ კირკეგორი.